Nasze dusze idą do nieba...

Witajcie moi mili:)

Bardzo dziękuję za odwiedziny i komentarze... 

ogromnie ubolewam, że nie mogę tak często z Wami tutaj być...

Początek listopada, a ja jakaś taka niepozbierana...

śledzę Wasze poczynania, choć nie pozostawiam śladu, ale obiecuję, że jak tylko

skończę pewne poczynania, dam o sobie znać...

Dziś mamy już 3 listopada, dzień smętny i pełen dumania...

za oknem deszcz obija się o szyby, a wiatr zawiewa smętne melodie...

taki właśnie jest listopad...

to czas domowego ogniska...

teraz mamy więcej czasu na to wszystko co dzieje się w Nas samych,
Nasze DUSZE czekają na oczyszczenie...

dlaczego taki tytuł posta?, bo ...

właściwie to nie wiem, jakoś tak mnie naszło...

może to ta aura za oknem, a może po prostu nie chciałam psuć

nastroju, który gdzieś tam krąży wokół nas...

Dusze naszych bliskich są zawsze z nami i ja w to bardzo wierzę...

tak samo jak w mojego Anioła Stróża, który wiecznie nade mną czuwa..

Ciekawa jestem, czy spacerując pomiędzy grobami swoich bliskich
natykacie się na kamienne ANIOŁY, które pełne zadumy
pną swe lico wysoko w niebo, albo patrzą na Nas swoim kamiennym wzrokiem...

ich przerażające, a zarazem pełne tajemnicy twarze
 zmuszają nas do zastanowienia się...

... jaka tajemnica jest w NICH zaklęta? 

Kto potrafi odgadnąć ich moc i ich powołanie...?

czasami straszne, pełne bólu, a czasami dumne i nieokiełznane...

Uwielbiam ANIOŁY te prawdziwe, które mają w sobie jakąś nieodgadnioną tajemnicę...

"...Czarny Anioł trzymał Avego zakrzywionymi szponami i uśmiechał się. Drugą ręką

wyrywał mu puszyste, złotobiałe pióra. Ave spadł na Ziemię w głębi lasu dokładnie w tej sekundzie, 

w której mała Ewa wpadła do głębokiego kłusowniczego dołu.

Jeszcze jedna ludzka istota, tracąc Anioła Stróża, została skazana na kaprysy losu."

Dorota Terakowska " Tam gdzie spadają Anioły"

Pozdrawiam Was i zachęcam do przeczytania tej pięknej historii...