Wróciłam...choć zajęło mi to wiele czasu...

"Ciche, mistyczne Tatry, owe wieczne głusze

zimowych, śnieżnych pustyń, owe zapadliska
niedostępne wśród złomów, gdzie jeden się wciska

mrok i gdzie wicher końcem swych skrzydeł uderza

z głuchym jękiem, jak końskie na polu kopyto,

uderzające w zbroję martwego rycerza:

ty, pustko, w siebie wołasz błędną ludzką duszę..."

                                                                                                Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Witajcie:)

wróciłam....!!!
zapytacie, czy wypoczęłam?

oj bardzo...!!!
 jak wyjeżdża się w miejsca przez siebie ukochane, to jak można nie wypocząć...?
owszem pogoda nas nie rozpieszczała...
mój plan tegorocznych wędrówek legł w gruzach, bo codziennie musiało z ceberka pokropić, a
jeśli mokre kamienie to nie trudno o upadek...
 ale myślę sobie, że widocznie te moje kochane GÓRY
chciały byśmy wrócili tu znów za rok!!!
no i jak tu odmówić...:)

kolejne bardziej i mniej znane miejsca...
tysiące zdjęć, z których tak ciężko wybrać te najważniejsze...
ja pokażę Wam te, które wybrałam do naszego rodzinnego albumu...
(jeśli będziecie miały dość, po prostu odpuście sobie:)

pierwszy dzień miał być lajtowy, ale trasa na KALATÓWKI przez
Dolinę Białego, wcale taką się nie okazała...

cudne widoki i jak to mówiła Jaga miłe" zwierzątka", to to co 

Różana kocha najbardziej...:)

drugi dzień, od rana ulewa nieziemska...

trzeci dzień od rana padało, chandra i brak ruchu doprowadzały mnie do obłędu, ale nie dałam się
w samo południe wyszło słonko i hejże do Doliny Kościeliskiej...
miejsce znane, ale...

zupełnie inne po huraganie grudniowym...

trochę smutno i nostalgicznie, kiedy patrzysz na poległe drzewa, które 

dwa lata temu podziwiałam, za ich niezłomność...

"Każdy człowiek ma w duszy swojej swego Boga,

bożyszcze w głębi lasów, dalekie, nietknięte,

dziwiące myśl zbłąkaną ku niemu: że tak święte !...

Pójdźcie do nas wy, którzy w dolinach cierpicie -

mówią góry - wy wszyscy nędzni, słabi, cisi;

patrzcie: niebo nad wami śmiałe, wielkie wisi,

bujne, wielkie wystrzela dookoła życie."

                            Kazimierz Przerwa-Tetmajer

pyszne oscypki prosto z drogi...:)

przyznam się Wam moje Kochane Duszyczki, że MAGIA była tutaj nieziemska...

mokre skały i blask przepływającego słońca, zapierały dech w mych piersiach...

nie wiem ile było tych stopni, ale każdy pokonałam, by potem dla mojego Anioła Stróża 

wspiąć się wysoko po łańcuchach, gdzie w życiu, bym nie dała rady...

Smocza Jaskinia

...a to już kolejna bajka...

" Tam, w moim Kącie ziemi, kwitną teraz kwiaty,
kwitną kwiaty wiosenne, młode, bujne, świeże,
las jasne słońce z nieba w głębię swoją bierze
i szum-szumem pieśni jak anioł skrzydlaty!"
                                                            Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Smreczyński Staw

...tutaj po raz kolejny zatrzymał się dla mnie czas...

ten cichy i pełen spokoju staw, zauroczył nas wszystkich...

czwarty dzień, znów zaczął się deszczowo...

odczekałam swoje i postanowiliśmy, że wyruszymy na Grzesia, ale...

 

...kiedy odpoczęliśmy przy zimnym piwku...

...chmury zaczęły zakrywać niebo...
Grześ powoli odchodził, by zakryć się już na stałe deszczowym płaszczem...

załamani, wróciliśmy z powrotem do domku...

dobrze, że Gaździna poczęstowała nas na osłodę gorącym oscypkiem...

...a krówka odprowadziła nas kawałek...

piąty dzień, był już troszeczkę lepszy...

przez chmury przedzierało się słoneczko, choć pogoda nie nadawała się 

na wędrówkę pod Rysy...

zostaliśmy, więc na nizinach i odwiedziliśmy nasz ukochany wodospad...

Wodospad Siklawica

powrót do domku, zakończyliśmy przejściem przez Dolinę Małej Łąki...

 

znów piękne widoki i...

 

 

mój KAWAŁEK NIEBA!!!

to tutaj właśnie mam swoje miejsce na ziemi...!!!

a tak już na sam koniec naszej wędrówki...

jak Któraś z Was będzie w Zakopanem i będziecie szły ul. Krzeptówki,

zwróćcie proszę uwagę ...

stoi tam piękny, stary, góralski domek...

malwy i stary płot ...

to CICHA -chatka się nazywa...

(Cicha to moje nazwisko),

więc zawsze zajeżdżając do Zakopanego doglądam, czy aby stoi, choć 

głucho tam i ciemno...

mam nadzieję, że nie zanudziłam Was...
kiedy mówię o GÓRACH nie potrafię przestać...
ich ogrom mnie przeraża, a zarazem rozkochuje w sobie za każdym razem
bardziej i bardziej...

wracając z wakacji, mamy zwyczaj przywieźć coś drobnego dla bliskich nam osób...
Różana Ławeczka i dla Was, coś przywiozła...
 stokrotka tatrzańska, którą zabrałam ze sobą...
pamiętajcie nie wolno zbierać tatrzańskiego kwiecia:)
dlatego utrwaliłam specjalnie dla Was na foto:)

Buziaki:)

Ps zapomniałam dodać, że odwiedziłam mój ulubiony sklepik w Zakopanem,
" pod piórkiem" i zakupiłam kilka drobiazgów...
:)